W rachunku zysków i strat sporządzanym według załącznika nr 1 do ustawy o rachunkowości pozostałe koszty rodzajowe wykazuje się w wariancie porównawczym - w pozycji B.VII. "Pozostałe koszty rodzajowe”. W sprawozdaniu finansowym sporządzanym według załącznika nr 1 do ustawy o rachunkowości w ust. 2 pkt 2 lit. Zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, rachunek zysków i strat można sporządzić w jednym z dwóch wariantów: kalkulacyjnym; porównawczym. Wariant kalkulacyjny rachunku zysków i strat klasyfikuje koszty pod kątem miejsc ich powstawania, bazując na kalkulacyjnym układzie kosztów. W tym wariancie wyróżnia się konta: W wariancie kalkulacyjnym ustala się koszt wytworzenia sprzedanych produktów oraz wyodrębnia się koszty sprzedaży i ogólnego zarządu. Dalszymi pozycjami rachunku zysków i strat są pozostałe koszty oraz pozostałe przychody operacyjne, które są elementami wyniku działalności operacyjnej i zawierają m.in. skutki ryzyka dotyczącego W tym wariancie prowadzenia kosztów, w układzie rachunku zysków i strat utworzono pozycję "Rozliczenie kosztów zespołu „4" (A VII). Na tę pozycję powinny składać się wszystkie konta zespołu „4" oraz konto 490. Przy obliczeniach rachunku zysków i strat pozycja ta powinna mieć wartość zero. Oznacza to, że saldo konta 490 ma Ewidencja kosztów operacyjnych według ich rodzajów (charakterystyczna dla małych przedsiębiorstw o jednorodnej działalności zazwyczaj usługowej lub handlowej) wymusza zastosowanie rachunku wyników w wariancie porównawczym. Ewidencja kosztów operacyjnych według miejsc ich powstawania (wskazana dla przedsiębiorstw wykorzystujących w W Comarch ERP XL można stworzyć szablon RZiS w wariancie porównawczym i kalkulacyjnym. W odpowiedniej pozycji zestawienia wykorzystuje się formułę „choose” pozwalającą na wprowadzenie odpowiedniej wartości. W przedstawionym przykładzie w planie kont widnieją konta: 751-02 Koszty finansowe z tytułu ujemnych różnic kursowych . „W kosztach własnych w znacznej mierze znajduje odzwierciedlenie „jakość pracy”.M. Sierpińska Koszty obok przychodów są drugim elementem kształtującym wysokość wyniku finansowego. Analiza kosztów jest jednym z najważniejszych mierników charakteryzujących gospodarność przedsiębiorstwa, gdyż w kosztach własnych znajduje się odzwierciedlenie „jakości pracy” prawie na wszystkich odcinkach jego działalności. Zadaniem analizy kosztów jest dostarczenie szczegółowych informacji o kształtowaniu się kosztów w różnych przekrojach klasyfikacyjnych. Podstawowym celem analizy kosztów jest ustalenie i ocena czynników oddziałujących na poziom, dynamikę i strukturę kosztów, aby wytyczyć kierunki i środki umożliwiające zwiększenie efektywności gospodarowania, poprzez racjonalne wykorzystanie czynników produkcji i systematyczne obniżanie kosztów własnych [6]. Analiza kosztów obejmuje trzy poziomy działalności przedsiębiorstwa z czego największą uwagę należałoby skupić na kosztach podstawowej działalności operacyjnej. W dobrze prosperującym przedsiębiorstwie dynamika przyrostu kosztów produkcji powinna przyrastać wolniej, niż dynamika przyrostu samej produkcji. Podstawowej działalności operacyjnej (podstawowe koszty – pion operacyjny).Pozostałej działalności operacyjnej (pozostałe koszty – pion operacyjny).Działalności finansowej (koszty finansowe – pion finansowy). 1. Koszty podstawowej działalności operacyjnej Na koszty podstawowej działalności operacyjnej składają się koszty zużycia podstawowych czynników produkcji związanych z wytworzeniem produktów, lub wartością sprzedanych towarów (w przedsiębiorstwach handlowych). Koszty te ponoszone są systematycznie w celu realizacji zadań do których przedsiębiorstwo zostało powołane [3]. Na schemacie nr 1 przedstawiono wykorzystanie trzech układów ewidencyjnych kosztów występujących w obu wariantach rachunku zysków i strat. Schemat 1. Układy kosztów w wariancie funkcjonalno-kalkulacyjnym i porównawczym Źródło: opracowanie własne na podstawie: W. Gabrusewicz, Analiza finansowa przedsiębiorstwa – Teoria i zastosowanie, PWE, Warszawa 2014, s. 227. Na koszty podstawowej działalności operacyjnej w wariancie porównawczym rachunku zysków i strat składają się koszty rodzajowe stanowiące jednocześnie koszt własny sprzedaży oraz dwie specyficzne pozycje korygujące poniesione koszty w okresie sprawozdawczym (nie przedstawione na schemacie nr 1). Obie pozycje są związane z kosztami i korygują poniesione w okresie sprawozdawczym koszty rodzajowe. Jednakże w rachunku zysków i strat wykazywane są one w ramach przychodów ze sprzedaży ze znakami przeciwnymi w stosunku do ich związku z poziomem kosztów rodzajowych. Zmiana stanu produktów – spowodowana jest występującą rozbieżnością w czasie pomiędzy momentem osiągnięcia przychodów ze sprzedaży produktów, a momentem poniesienia kosztów związanych z tymi przychodami. W efekcie występują różnice pomiędzy ilością produktów sprzedanych i produktów wytworzonych w danym okresie sprawozdawczym. Pozycja ta doprowadza do zachowania współmierności przychodów i kosztów. Zmiana ta jest ustalana na poziomie kosztów wytworzenia produktów wytworzenia na potrzeby własne jednostki – są to koszty dotyczące produkcji, która nie jest przeznaczona do sprzedaży na zewnątrz. Stanowi ona jedynie przedmiot obrotów wewnętrznych w danej jednostce gospodarczej. Korekta przychodów ze sprzedaży o wartość obrotów wewnętrznych jednostki ma zapewnić równowagę w zamkniętym kręgu kosztowym systemu ewidencyjno-sprawozdawczego jednostki gospodarczej. Nie wpływają one zatem na poziom kosztów rodzajowych, lecz bezpośrednio na przychody ze sprzedaży [5]. Koszty w układzie rodzajowym pozwalają ustalić wzajemne proporcje nakładów pracy żywej i uprzedmiotowionej: koszty materialne (nakłady pracy uprzedmiotowione) obejmujące przede wszystkim koszty zużycia materiałów, energii, maszyn i urządzeń, usług obcych oraz inne koszty materialne; koszty niematerialne (nakłady pracy żywej) obejmujące koszty wynagrodzeń, ubezpieczenia społeczne oraz inne koszty niematerialne. Na podstawie analizy zmiany wskaźników struktury obu pozycji kosztów można określić ogólną orientację o poziomie wyposażenia technicznego i jego zmianach, a także o zakresie powiązań kooperacyjnych, stopniu pracochłonności i materiałochłonności produkcji [1]. Analiza kosztów w układzie rodzajowym dostarcza więc pewne minimum informacji o wielkości kosztów ograniczając się wyłącznie do wskazania zmian w poziomie poszczególnych rodzajów kosztów w relacji do zmian wielkości produkcji. Nie wskazuje natomiast celu, w jakim je poniesiono. Wynika z tego, że analiza ta będzie zaspokajała potrzeby informacyjne wyłącznie jednostek małych prowadzących jednorodną działalność. Dlatego, w celu istotnego zwiększenia zakresu otrzymywanych informacji o kosztach, a przede wszystkim o możliwości wykazania związku tych kosztów z celem (produktem, usługą) dla osiągnięcia którego zostały one poniesione. Obok analizy rodzajowego układu kosztów wykorzystuje się powszechnie układ kalkulacyjny kosztów [6] przedstawiony na schemacie nr 1. Na koszty podstawowej działalności operacyjnej w wariancie kalkulacyjnym składają się koszty bezpośrednie oraz koszty pośrednie (patrz schemat nr 2). bezpośredni koszt wytworzenia tworzą koszty materiałów bezpośrednich, płac bezpośrednich i innych kosztów bezpośrednio związanych z procesem produkcji, usługi,techniczny koszt wytworzenia jest sumą kosztów bezpośrednich i kosztów wydziałowych. Dla celów sprawozdawczych do wyceny produktów zakres technicznego kosztu wytworzenia został określony w art. 28 pkt 3 ustawy o rachunkowości. Jest on również sumą kosztów bezpośrednich i uzasadnioną częścią kosztów wydziałowych pośrednio związanych z wytworzeniem danego produktu, usługi. Techniczny koszt wytworzenia produktów jest ustalany w wyniku procedury kalkulacji (patrz schemat nr 2). Kalkulację tę przeprowadza się stosując odpowiednie metody obliczeniowe. Najczęściej stosowane to kalkulacja podziałowa i kalkulacja doliczeniowa [5].całkowity koszt wytworzenia będący sumą technicznego kosztu wytworzenia i wartością kosztów zarządu,koszt własny sprzedaży będący sumą całkowitego kosztu wytworzenia i wartością kosztów sprzedaży. Będący jednocześnie sumą łącznych kosztów bezpośrednich i pośrednich [2]. Schemat 2. Podział kosztów w układzie kalkulacyjnym Źródło: Opracowanie własne na podstawie: W. Gabrusewicz, Analiza finansowa przedsiębiorstwa – Teoria i zastosowanie, PWE, Warszawa 2014, s 227. Koszt wytworzenia produktów (UoR art. 28 pkt 3). obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje w dniu wyceny. Do uzasadnionej, odpowiedniej do okresu wytwarzania produktu, części kosztów pośrednich zalicza się zmienne pośrednie koszty produkcji oraz tę część stałych, pośrednich kosztów produkcji, które odpowiadają poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Za normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych uznaje się przeciętną, zgodną z oczekiwaniami w typowych warunkach, wielkość produkcji za daną liczbę okresów lub sezonów, przy uwzględnieniu planowych remontów. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie kosztu wytworzenia produktu, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto takiego samego lub podobnego produktu, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży, a w przypadku produktu w toku – także z uwzględnieniem stopnia jego przetworzenia. Do kosztów wytworzenia produktu nie zalicza się kosztów: będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych; ogólnego zarządu, które nie są związane z doprowadzaniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje na dzień wyceny; magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji; kosztów sprzedaży produktów. Koszty te wpływają na wynik finansowy okresu sprawozdawczego, w którym zostały poniesione. Techniczny koszt wytworzenia produktów w okresie sprawozdawczym rozliczany jest pomiędzy produkty sprzedane i zapas produktów. Koszt wytworzenia produktów sprzedanych jest wykazywany w rachunku zysków i strat, a zapas produktów niesprzedanych wyceniany po koszcie wytworzenia jest wykazywany w bilansie. Wartość sprzedanych towarów i materiałów stanowi pewną, odrębną pozycje kosztów w obu wariantach rachunku zysków i strat (porównawczym i kalkulacyjnym) zaliczaną do kosztów podstawowej działalności operacyjnej i stanowiącą koszty ich pozyskania. Wartość tę ustala się według cen nabycia lub cen zakupu, w zależności od przyjętych przez jednostkę zasad wyceny [5]. 2. Pozostałe koszty operacyjne Zgodnie z art. 3 pkt 32 ustawy o rachunkowości przez pozostałe koszty operacyjne rozumie się koszty związane pośrednio z działalnością operacyjną jednostki. Ich związek z tą działalnością jest nieregularny. W szczególności są to koszty związane z: wartość netto sprzedanych lub likwidowanych środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, koszty ponoszone ze sprzedażą lub likwidacją, niezawinione niedobory aktywów trwałych lub obrotowych, odpisy aktualizujące wartość należności, rezerwy na przewidywane zobowiązania i straty, przekazane darowizny, odpisy z tytułu trwałej utraty wartości zapasów, środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych, odpisanie należności przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych, zapłacone kary, grzywny, koszty postępowania spornego, koszty zaniechanej lub niepodjętej produkcji, odpisy umorzeniowe wartości firmy [4]. 3. Koszty finansowe Koszty finansowe są to koszty ponoszone przez przedsiębiorstwo w związku z prowadzoną działalnością finansową. Należy do nich zaliczyć przede wszystkim: odsetki i prowizje od kredytów i pożyczek, wartość ewidencyjną zbywanych inwestycji, koszty prowizji przy sprzedaży papierów wartościowych, płacone dyskonto wekslowe, ujemne różnice kursowe, wartość księgową wniesionego aportu (inwestycje, należności), naliczone odsetki od obligacji własnych, odpisy aktualizujące wartość inwestycji, naliczone przez kontrahentów odsetki [4], dopłaty z tytułu udziału w innych jednostkach, utworzenie rezerwy na przewidywane zobowiązania w związku z dokonywanymi operacjami finansowymi [5]. Zakres wstępnej analizy kosztów „Koszty stały się strategicznym czynnikiem sukcesu.”S. Sojak 1. Analiza wartości bezwzględnych Punktem wyjściowym jest analiza kształtowania się bezwzględnych wielkości kosztów w rozpatrywanym okresie, ustalenie zmian w stosunku do okresów poprzednich oraz określenie czynników determinujących te zmiany. Kluczową rolę w tej analizie będzie odgrywała podstawowa działalność operacyjna – sprzedaż. W tym obszarze należałoby szukać zachodzących zmian zarówno pozytywnych i negatywnych. Im więcej informacji zostanie ustalone, tym interpretacja otrzymanych wyników będzie miała większą wartość poznawczą. Dane sprawozdawcze można porównywać w trzech płaszczyznach: w pionie – w konfrontacji z innymi pozycjami kosztów,w poziomie – na przestrzeni kolejnych okresów sprawozdawczych,zgłębiając poszczególne pozycje sprawozdania. Sposób wyliczenia …» 2. Analiza wartości względnych Równolegle z analizą wartości bezwzględnych warto wspomagać się względną (procentową – dynamiczną) analizą zmian zachodzących pomiędzy danymi sprawozdawczymi. Nie zawsze otrzymane dane liczbowe dość ostro identyfikują problem, lub nakreślają jego skalę. W tym wypadku otrzymane wyniki zmian procentowych pomagają w porównaniu zachodzących zmian wartości w pozycjach, gdzie porównanie wartości bezwzględnych nie przynosi żadnej wartości poznawczej z uwagi na dużą różnicę skali (np. wartościowa zmiana kosztów wytworzenia i koszty ogólnego zarządu). Jednakże, zdarza się, że narzędzie to prowadzi w ślepą uliczkę, gdyż wskazuje na duże procentowe zmiany w danej pozycji sprawozdawczej, a ich wartościowa zmiana bezwzględna jest niewielka i stanowi jedynie nikły wartościowy udział w całości kosztów. Sytuacje te występują przede wszystkim w obszarze działalności pozostałej i finansowej. Analizę dynamiki zmian w wartościach procentowych można również przeprowadzać w trzech płaszczyznach: w pionie – w konfrontacji z dynamiką innych pozycji kosztów,w poziomie – na przestrzeni dynamiki zmian w kolejnych okresach sprawozdawczych,zgłębiając dynamikę zmian poszczególnych pozycji sprawozdania. Sposób wyliczenia …» 3. Analiza strukturalna W przypadkach dużych wartościowych zmian i rozstępów danych wejściowych, lub bardzo niskiej bazy warto jest wspomóc się analizą struktury i zmian strukturalnych zachodzących w obszarze struktury całości kosztów, lub ich fragmentów. Najważniejsze pozycje sprawozdawcze, to te, które zawierają największy strukturalny udział w całości. Analizę struktury danych sprawozdawczych również można rozpatrywać w trzech płaszczyznach: w pionie – analizując strukturę ogólnej wartości kosztów z całej działalności przedsiębiorstwa,w poziomie – na przestrzeni kolejnych okresów sprawozdawczych i zachodzących w nich zmian strukturalnych,zgłębiając poszczególne pozycje kosztów tworzące mniejsze grupy strukturalne. Sposób wyliczenia …» Więcej na temat wstępnej analizy sprawozdania finansowego na stronie: Analiza sprawozdania finansowego …» Pogłębieniem i uzupełnieniem wstępnej analizy kosztów jest: zespół wskaźników kosztochłonności przychodów …»rachunek kosztów …» Uwaga Wszystkie treści zawarte w niniejszej witrynie mają wyłącznie charakter informacyjny. A wszelkie decyzje podjęte na podstawie tych treści podejmowane będą wyłącznie na odpowiedzialność Użytkownika. Przed przystąpieniem do użytkowania zapoznaj się z Regulaminem. Będę wdzięczny za wszelkie komentarze, a zwłaszcza krytyczne uwagi i sugestie Użytkowników dotyczące treści zawartych w niniejszej witrynie. Mam świadomość pewnego stopnia ich ogólności i niedoskonałości, lecz żywię głęboką nadzieję, że spotkam się ze zrozumieniem i życzliwością Użytkowników, których pozytywna reakcja jest źródłem mojej największej satysfakcji. Bibliografia [1] Zob. L. Bednarski, Analiza finansowa w przedsiębiorstwie, PWE, Warszawa 2007, s. 140.[2] Zob. W. Gabrusewicz, Analiza finansowa przedsiębiorstwa – Teoria i zastosowanie, PWE, Warszawa 2014, s. 218 – 227.[3] D. Wędzki, Analiza wskaźnikowa sprawozdania finansowego, Oficyna a Wolters Kluwer business, Kraków 2009, s. 174.[4] Rachunkowość finansowa z uwzględnieniem MSSF, redaktor naukowy Z. Messner, PWN, Warszawa 2007, s. 419-421.[5] E. Nowak E., Analiza sprawozdań finansowych, PWE, Warszawa 2014, s. 132-136; Zob. S. Sojak, Rachunkowość zarządcza i rachunek kosztów, tom 1, Dom Organizatora, Toruń 2015, s. 68.[6] Zob. M. Sierpińska, T. Jachna, Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych, PWN Warszawa 2004, s. 68 – 69; 236 – 239; E. Nowak, Analiza sprawozdań finansowych, PWE Warszawa 2014, s. 57-60.[7] Zob. E. Nowak, Wierzbiński M., Rachunek kosztów Modele i zastosowania, PWE, Warszawa 2010, s. 37; 44. W jakich Social Media najlepiej się reklamować? blogfinance24 - 20 września 2021 0 Wielu początkujących twórców, którzy pragną pokazać światu swój produkt, zastanawia się nad tym, w jakim miejscu najlepiej pokusić się o reklamę. Obecnie większość wybiera internetowe formy promocji, z uwagi na szerokie grono odbiorców, a także szybkość przekazu informacji. Social Media – internetowa kopalnia talentów Social Media... Czytaj więcej Czytaj także: Ceny transferowe: nowe terminy i stare obowiązki Zgodnie z polskimi przepisami w zakresie cen transferowych oraz Wytycznymi OECD, podmioty realizujące transakcje ze spółkami powiązanymi mogą korzystać z pięciu metod ustalania i weryfikacji cen transferowych. Są to metody: - porównywalnej ceny niekontrolowanej (PCN), - koszt plus, - marży transakcyjnej netto (TNMM), - ceny odprzedaży, - podziału zysku. Polskie przepisy, zarówno obowiązujące do 31 grudnia 2018 r., jak i te, które zaczną obowiązywać od 1 stycznia 2019 r., nie obligują podatników do korzystania z ww. metod oraz nie wskazują na ich hierarchię. Natomiast od przyszłego roku przepisy będą wprost dopuszczać stosowanie innych metod, takich jak tzw. szósta metoda (np. techniki wyceny), jeśli odpowiadają one bardziej przedmiotowi i specyfice transakcji. Konieczna jest weryfikacja Podatnik może stosować inną metodę do ustalenia ceny w transakcji, a inną do weryfikacji jej rynkowości poprzez analizę danych porównawczych, co nierzadko ma miejsce w praktyce biznesowej. Rynkowy charakter transakcji weryfikuje się często poprzez porównanie wybranego wskaźnika (np. marży operacyjnej netto) osiąganego przez spółkę na transakcji i porównanie tak skalkulowanego wskaźnika z wynikami analizy porównawczej. Zgodnie z przepisami, które będą obowiązywać od 1 stycznia 2019 r., w informacji o cenach transferowych (która będzie składana przez podatnika corocznie w miejsce uproszczonego sprawozdania CIT-TP) podatnik będzie zobowiązany przedstawić zarówno wyniki analizy porównawczej, jak i swój wynik na transakcji. Przykład Spółka wynajmuje powierzchnię podmiotowi powiązanemu. Wynagrodzenie zostało ustalone w formie ryczałtu w wysokości 100 zł za m2 powierzchni. Do określenia wynagrodzenia nie została więc wykorzystana żadna ze wskazanych pięciu metod cen transferowych. Natomiast w celu weryfikacji, czy wynagrodzenie zostało ustalone na poziomie rynkowym, spółka przeprowadziła analizę porównawczą w wariancie zewnętrznym, w ramach której metodą marży transakcyjnej netto zweryfikowała rentowność niezależnych podmiotów świadczących usługi najmu. Następnie spółka skalkulowała rentowność osiąganą na transakcji wynajmu powierzchni podmiotowi powiązanemu, biorąc pod uwagę przychody w postaci ryczałtowego czynszu oraz koszty ponoszone w związku z wynajmem. Tak skalkulowaną rentowność spółka porównała z wynikami analizy porównawczej w celu określenia, czy wynagrodzenie zostało ustalone na poziomie rynkowym. Pomimo braku obowiązku korzystania z pięciu wskazanych metod, podatnicy często wykorzystują jedną z nich do ustalenia cen w transakcjach z podmiotami powiązanymi. Jeżeli na skutek kontroli podatkowej ceny transferowe stosowane przez podatnika zostaną uznane za nierynkowe, to organy podatkowe przeprowadzają doszacowanie dochodu podatnika. Wówczas, jeżeli podatnik zastosuje jedną z pięciu metod, to metoda ta, gdy jest odpowiednia, będzie również musiała zostać zastosowana w pierwszej kolejności przez organy podatkowe. Ponadto, zgodnie z przepisami mającymi obowiązywać od 1 stycznia 2019 r., w przypadku wyboru innej metody niż wskazana w ustawie, podatnik musi uzasadnić, że żadna z metod wskazanych w przepisach nie może być zastosowana. Dlatego w artykule przedstawiamy praktyczne aspekty stosowania wskazanych przez ustawodawcę pięciu metod. Przykład Techniki wyceny (tzw. szósta metoda) są często stosowane w branży budowlanej przy zbyciu nieruchomości. Trudno jest znaleźć dane porównawcze dotyczące specyficznych nieruchomości. Różnią się one bowiem przeznaczeniem, lokalizacją, wykończeniem. Każdy z tych czynników może mieć istotny wpływ na cenę. Dlatego w celu określenia ceny nieruchomości najczęściej stosuje się wyceny niezależnych ekspertów. Innym przykładem tzw. szóstej metody jest kalkulacja wynagrodzenia w sposób typowy dla branży przetwórstwa ropy naftowej i gazu. Wynagrodzenie często ustalane jest w tych branżach na podstawie notowań giełdowych produktów podstawowych, a następnie korygowane o koszty transportu czy inne czynniki. Chociaż wyceny takie stosowane są przez podatników od wielu lat, to jednak na gruncie przepisów obowiązujących do 31 stycznia 2018 r. podatnicy nie mieli pewności, że wyceny takie zostaną zaakceptowane przez organy podatkowe. Dlatego wprowadzenie możliwości stosowania tych wycen do przepisów należy ocenić pozytywnie. Metoda PCN Metodą najlepiej oddającą istotę zasady rynkowej tzw. arm's length oraz preferowaną przez organy podatkowe jest metoda porównywalnej ceny niekontrolowanej. Polega ona na porównaniu cen lub marż ustalonych między podmiotami powiązanymi z cenami lub marżami stosowanymi: - przez ten podmiot z podmiotem niepowiązanym w porównywalnych transakcjach (porównanie wewnętrzne) albo - przez podmioty niezależne w porównywalnych transakcjach (porównanie zewnętrzne). Żeby porównać „jabłko do jabłka" Przy zastosowaniu metody PCN należy dobrze określić cechy przedmiotu transakcji. Na cenę przedmiotu transakcji (produktu lub usługi) na rynku mają bowiem wpływ jego cechy takie jak wygląd, przeznaczenie, jakość, a w przypadku usług - ich zakres (jak zostało wskazane w przepisach). Porównywalność transakcji występuje tylko wtedy, gdy przedmiot transakcji jest taki sam. A gdy różnice w przedmiocie są nieznaczne, a jednocześnie możliwe do oszacowania i zniwelowania poprzez zastosowanie odpowiednich korekt, podatnik może przeprowadzić takie korekty. Konieczne jest jednak wskazanie, jak dana różnica wpływa na cenę transakcji. Przykład Jeśli podmiot sprzedaje spółce zależnej samochody luksusowych marek, a podmiotom niezależnym samochody marek pospolitych, to transakcji tych nie można określić jako porównywalne. Natomiast gdy podmiot sprzedaje na rzecz spółki zależnej oraz podmiotów niezależnych ten sam model samochodów, a różnice występują w wyposażeniu poszczególnych egzemplarzy, wówczas, jeśli poszczególne elementy wyposażenia można wycenić, to możliwe jest dokonanie odpowiedniej korekty. Wolumen ma znaczenie Kolejną praktyczną kwestią, o której często podatnicy zapominają przy stosowaniu metody porównywalnej ceny niekontrolowanej, to wolumen transakcji. Zgodnie z punktem Wytycznych OECD, transakcje wyceniane metodą PCN powinny mieć porównywalny wolumen. W praktyce, wartość wolumenu transakcji handlowych (w szczególności transakcji towarowych) wiąże się bezpośrednio z poziomem stosowanych cen jednostkowych i wpływa na politykę rabatową. Dlatego, co do zasady, im większy wolumen, tym ceny jednostkowe są niższe. Przykład W przypadku, gdy podmiot świadczy usługi magazynowe w 90 proc. na rzecz podmiotów powiązanych, a w 10 proc. na rzecz podmiotów niepowiązanych, to często niewłaściwe jest porównanie tych transakcji. Ceny dla podmiotów powiązanych mogą zawierać rabaty ze względu na wyższą skalę i być odpowiednio niższe. Dane liczbowe są ważne W przypadku transakcji, dla których metoda PCN została wskazana jako metoda ustalania czy weryfikacji cen w transakcjach z podmiotem powiązanym, podatnik może spodziewać się tego, że w trakcie ewentualnej kontroli podatkowej w zakresie cen transferowych zostanie poproszony przez organy podatkowe o dostarczenie danych liczbowych pozwalających na porównanie cen lub marż stosowanych w transakcjach pomiędzy podmiotami niezależnymi z cenami lub marżami stosowanymi w ramach grupy. Ponadto, podatnicy, którzy byli zobowiązani do złożenia sprawozdania CIT-TP, w jednej z kolumn musieli wskazać, czy dana transakcja realizowana była wyłącznie z podmiotem powiązanym. W związku z tym, jeżeli podatnik przecząco odpowiedział na to pytanie, to organy podatkowe podczas kontroli mogą poprosić o wskazanie przyczyn niezastosowania metody PCN przy ustalaniu cen. Stąd w przypadku stosowania metody PCN warto przygotować dane liczbowe udowadniające rynkowość cen lub marż stosowanych dla podmiotów powiązanych oraz niezależnych na potrzeby ewentualnej kontroli w zakresie cen transferowych. W przepisach z zakresu cen transferowych nie wskazano jak obszerny powinien być zbiór danych porównawczych. Jednak dobrą praktyką jest wyselekcjonowanie danych o jak największym stopniu porównywalności, natomiast liczebność próby ma znaczenie drugorzędne. Natomiast w sytuacji, gdy dysponujemy wewnętrznymi danymi porównawczymi, jednak po ich analizie okazało się, że niemożliwe jest zastosowanie metody PCN, wówczas warto przygotować argumenty potwierdzające brak możliwości zastosowania tej metody. Ponadto, zgodnie z przepisami, które zaczną obowiązywać od 1 stycznia 2019 r., w ramach analizy porównawczej obowiązkowym etapem będzie weryfikacja, czy możliwe jest zastosowanie metody PCN. Koszt plus... Do metod odkosztowych, wykorzystywanych do ustalenia wynagrodzenia w transakcjach wewnątrzgrupowych oraz weryfikacji jego rynkowego charakteru, zalicza się metodę koszt plus oraz metodę marży transakcyjnej netto. Metoda koszt plus polega na ustaleniu ceny na podstawie bazy kosztowej powiększonej o narzut zysku. ...i metoda marży transakcyjnej netto Z kolei metoda marży transakcyjnej netto polega na określeniu wskaźnika finansowego, odzwierciedlającego relację zysku netto, jaki uzyskuje podmiot powiązany w transakcji kontrolowanej, do odpowiedniej bazy. W obu metodach (jeżeli w metodzie marży transakcyjnej netto wybierzemy wskaźnik oparty o koszty) do bazy kosztowej zalicza się sumę kosztów pośrednich i bezpośrednich, które wiążą się z nabyciem lub wytworzeniem przedmiotu transakcji. Zasadniczą różnicą pomiędzy metodą koszt plus i TNMM jest to, że w metodzie marży transakcyjnej netto w bazie kosztowej znajdują się także koszty ogólnego zarządu, tj. koszty związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem jako całością, takie jak koszty zarządu czy utrzymania jednostek organizacyjnych o charakterze ogólnozakładowym. W jaki sposób sprawdzić rynkowość Wysokość wybranego wskaźnika porównywana jest ze wskaźnikiem realizowanym przez inne podmioty niepowiązane, które można uznać za porównywalne. Aby zweryfikować ceny transferowe metodą koszt plus, podmioty wyselekcjonowane jako porównywalne powinny prowadzić księgi rachunkowe w wariancie kalkulacyjnym i ewidencjonować koszty w układzie rodzajowym, co umożliwia wyłączenie kosztów ogólnego zarządu z bazy kosztowej. Jednak z uwagi na to, że niewiele podmiotów prezentuje dane finansowe w wariancie kalkulacyjnym, przy weryfikacji cen transferowych powszechnie stosowaną metodą jest metoda marży transakcyjnej netto. Dane finansowe podmiotów, które pochodzą ze specjalistycznych baz danych, najczęściej nie pozwalają bowiem na wyodrębnienie kosztów ogólnego zarządu. Metoda koszt plus często w praktyce wykorzystywana jest do ustalenia wynagrodzenia w transakcjach wewnątrzgrupowych, którego rynkowość jest następnie weryfikowana przy użyciu metody marży transakcyjnej netto. Dlatego bardzo istotne jest, aby pamiętać o alokowaniu części kosztów ogólnego zarządu do bazy kosztowej, jeżeli porównujemy wyniki analizy porównawczej, przeprowadzonej przy użyciu metody marży transakcyjnej netto, ze wskaźnikami stosowanymi w grupie. Ważne jest, aby z wynikiem analizy porównawczej porównać nie tyle wysokość stosowanego narzutu, co wskaźnik skalkulowany na podstawie analogicznej bazy kosztowej, tj. uwzględniającej koszty ogólnego zarządu. Do wyników analizy porównawczej przy wykorzystaniu metody TNMM porównujemy, co do zasady, nie wskaźnik dodawany do bazy kosztowej czy rentowność podatnika na całej jego działalności, ale jedynie wskaźnik skalkulowany na analizowanej transakcji. Natomiast przy weryfikacji metodą koszt plus porównuje się wskaźnik dodawany do bazy kosztowej. Koszty ogólnego zarządu najczęściej alokuje się przy wykorzystaniu klucza przychodowego, jednak nie zawsze będzie to właściwy klucz alokacji. Dlatego każdorazowo należy ocenić specyfikę transakcji w celu wyboru najodpowiedniejszego klucza. Wyznaczony w ramach analizy wskaźnik podatnik powinien porównać ze swoją rentownością (lub kontrahenta powiązanego, w zależności od wyboru strony testowanej) osiąganą wyłącznie w konkretnej transakcji realizowanej z podmiotem powiązanym. Ważne jest, aby rentowność odnieść do tej samej bazy. Przykład Spółka sprzedaje garnki i porcelanę oraz świadczy usługi zdobienia porcelany na rzecz podmiotów powiązanych. Transakcje sprzedaży garnków oraz porcelany zostały uznane za jednorodne zgodnie z przepisami o cenach transferowych, a cena została zweryfikowana w ramach jednej analizy porównawczej. W celu ustalenia ceny garnków i porcelany wykorzystano metodę koszt plus, przy czym do bazy kosztowej w przypadku garnków dodawany jest narzut w wysokości 8 proc., a w przypadku porcelany w wysokości 12 proc. Natomiast do przeprowadzenia analizy porównawczej wykorzystano marżę transakcyjną netto. Chociaż właściwszą metodą weryfikacji wydawałaby się metoda koszt plus, to jednak dane zewnętrzne umożliwiające weryfikację tą metodą nie były dla spółki dostępne. W konsekwencji, wyniki analizy porównawczej stanowią wskaźniki rentowności podmiotów niezależnych kalkulowane na podstawie bazy kosztowej uwzględniającej koszty ogólnego zarządu. Dlatego, w celu porównania wyników transakcji z wynikami analizy porównawczej, należy skalkulować rentowność łącznie dla sprzedaży garnków oraz porcelany. Cena odprzedaży Metoda ceny odprzedaży polega na kalkulacji ceny zakupu towaru lub usługi od podmiotu powiązanego poprzez obniżenie o marżę ceny sprzedaży tego towaru lub tej usługi podmiotowi niepowiązanemu. Marża ta powinna zapewnić podmiotowi dokonującemu sprzedaży do podmiotu niepowiązanego pokrycie kosztów związanych z tą sprzedażą oraz osiągnięcie odpowiedniego poziomu zysku. Metoda ta może być stosowana jedynie w sytuacji, gdy podmiot nabywa od podmiotu powiązanego towar lub usługę, którą następnie odprzedaje podmiotom niepowiązanym. Istotne jest, aby pośrednik nie powiększał wartości towaru, a otoczenie ekonomiczne transakcji było stabilne. Jednak podobnie jak w przypadku metody koszt plus, trudno jest zweryfikować ceny transferowe przy wykorzystaniu tej metody. W praktyce z zakresu cen transferowych w takim przypadku najczęściej przechodzi się do weryfikacji przy wykorzystaniu opisanej wcześniej metody marży transakcyjnej netto. Podział zysków Metoda podziału zysków polega na określeniu łącznych zysków, jakie w związku z daną transakcją lub transakcjami osiągnęły podmioty powiązane, oraz przeprowadzeniu odpowiedniego podziału tych zysków pomiędzy strony transakcji. Jest to najbardziej skomplikowana metoda, która znajdzie zastosowanie w niewielu przypadkach. Ustalenie cen tą metodą jest możliwe wówczas, gdy wkład każdej ze stron transakcji jest podobny i nie jest możliwe określenie, który z podmiotów pełni funkcje prostsze, które łatwiej wycenić. Metoda ta znajdzie więc zastosowanie do transakcji, które mają charakter zintegrowany, a rozdzielenie profili funkcjonalnych podmiotów realizujących transakcję jest niemożliwe. Ocena możliwości zastosowania tej metody charakteryzuje się dużym subiektywizmem. Analiza podziału zysków dotyczy obu stron transakcji, przy uwzględnieniu wszelkich angażowanych funkcji i aktywów. ? Podstawa prawna: ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 395 ze zm.) art. 25 i art. 25a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz rozdział 4b tej ustawy, który wejdzie w życie 1 stycznia 2019 r. (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1509 ze zm.) art. 9a i art. 11 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz rozdział 1a tej ustawy, który wejdzie w życie 1 stycznia 2019 r. (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1036 ze zm.) rozporządzenie ministra rozwoju i finansów z 12 września 2017 r. w sprawie informacji zawartych w dokumentacji podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (DzU z 2017 r. Wytyczne OECD w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw międzynarodowych oraz administracji podatkowych (OECD Transfer pricing guidelines for multinational enterprises and tax administrations, 2017) Ewa Dziedzic jest starszym konsultantem w Zespole Cen Transferowych w MDDP Ewa Tomczyk starszy konsultant w Zespole Cen Transferowych w MDDP Temat metod cen transferowych doczekał się wielu teoretycznych publikacji, jednak mimo to podatnicy napotykają wiele praktycznych trudności podczas ich stosowania. Być może częściowo się to zmieni, gdyż nowe przepisy w zakresie cen transferowych uprościły i doprecyzowały definicje poszczególnych metod, w szczególności wskazały, w jakim przypadku dana metoda może być stosowana. Podmioty zobowiązane do przeprowadzenia analizy porównawczej powinny pamiętać o tym, że metoda stosowana w niej nie zawsze będzie taka sama jak metoda ustalenia ceny transferowej. Dlatego należy uwzględnić różnice przy porównywaniu wyników transakcji z wynikami analizy porównawczej. Ponadto, podatnicy powinni mieć na uwadze, że informacje złożone w ramach sprawozdania CIT-TP będą podlegały weryfikacji organów. Przykładowo, jeśli podmiot wskazał w formularzu, że realizuje określone transakcje również z podmiotami niepowiązanymi, to może liczyć się z dodatkowymi pytaniami organów o powód niezastosowania metody PCN. W takiej sytuacji warto przygotować argumenty potwierdzające brak możliwości zastosowania tej metody. Natomiast w informacji o cenach transferowych (TP-R), która od 1 stycznia 2019 r. zastąpi formularz CIT-TP, konieczne będzie wskazanie zarówno metody ustalenia ceny transferowej, jak i metody weryfikacji jej rynkowego charakteru. W celu uniknięcia najczęściej popełnianych błędów, warto dokładnie przeanalizować sposób, w jaki są ustalane ceny transferowe i przygotować się na pytania w zakresie metody ustalania i weryfikacji cen w przypadku kontroli podatkowej. Koszty działalności podstawowej-bilansowe czy wynikowe? Autor Wiadomość Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 00:08 Koszty działalności podstawowej-bilansowe czy wynikowe? Witam, chciałem zapytać jak to jest z tym kontem bo podobno jest ono wynikowe i jako jedyne po poprawnym przeksięgowaniu może wykazywać saldo WN produkcja w toku ale z kolei w zadaniach spotyka się polecenie traktowania tego konta jako bilansowe a nie wynikowe więc jak to jest i od czego to zależy? Czy koszty czy koszty działalności odlicza się przy obliczaniu podatku czy nie? Pozdrawiam Konst Dołączyła: 15 Sty 2018Posty: 1 Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 09:32 koszty działalności podstawowej, to konto bilansowo-aktywne, natomiast jeżeli w zadaniu występuje produkcja w toku wówczas to konto zachowuje się jak wynikowo - kosztowe Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 19:12 Jeszcze chciałem zapytać jak mamy księgowanie np wynagrodzeń w koszty działalności podstawowej to odlicza się je od podstawy opodatkowania? Gość Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 19:19 koszty działalności podstawowej to konto bilansowe. w żadnym z wariantów obliczania wyniku finansowego (ani w wariancie porównawczym ani w kalkulacyjnym) NIE ujmuje się obrotów tego konta. Jeśli produkcja niezakończona nie występuje, to jego obroty przeksięgowuje się na "Wyroby gotowe" albo na "Rozliczenie kosztów działalności" (przyjęcie wyrobów gotowych z produkcji do magazynu). Jeśli produkcja niezakończona występuje, to saldo tego konta wchodzi do bilansu (AO-zapasy). [ Dodano: Pon 15 Sty, 2018 19:20 ] wynagrodzenia w takim wypadku zwiększają wartość produkcji, a co za tym idzie, wyrobów gotowych, ale nie wyniku finansowego (obliczania podatku) Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 20:45 Czyli jak mamy np księgowanie 501 231 (rozrachunki z tyt wyn.) to nie odliczamy tego od podstawy? A czy jak mamy np 404(wynagrodzenia) i 231 to odliczamy czy nie ? Ciekawa Imiê: Ciekawa Typ szko³y: fajny Profil szko³y: ciekawy Do³±czy³: dawno Posty: 99 Sk±d: daleko Wysłany: Testy teoretyczne CZERWIEC 2014 z rozwi±zaniami s± na stronie - sprawdz swój wynik egzaminu Arkusze praktyczne i przyk³adowe rozwi±zania zadañ s± na stronie Gość Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 22:01 sebajarosz1998 napisał/a: Czyli jak mamy np księgowanie 501 231 (rozrachunki z tyt wyn.) to nie odliczamy tego od podstawy? A czy jak mamy np 404(wynagrodzenia) i 231 to odliczamy czy nie ? Pierwsze księgowanie występuje w wariancie kalkulacyjnym RZiS (księgowania tylko w zespole 5). Powoduje to zwiększenie obrotów Dt (Wn) na 501, czyli zwiększa się wartość produkcji w toku, zatem nie odliczamy tego od podstawy opodatkowania. Tak samo będzie w drugim przypadku (księgowanie w zespole 4, wariant porównawczy). Oto schematy obliczania podstawy metoda statystyczna: WARIANT KALKULACYJNY 1. Przedsiębiorstwo produkcyjne/usługowe: +przychody ze sprzedaży produktów -/+ zmiana stanu produktów - koszty zespołu 4 (układu rodzajowego) =wynik ze sprzedaży +ppo -pko =wynik z działalności operacyjnej +pf -kf =wynik finansowy brutto (podstawa opodatkowania) 2. Hurtownia: +przychody ze sprzedaży towarów -wstwcz - zespol 4 (dalej to samo) Wariant kalkulacyjny 1. PP/PU Przychody ze sprzedaży produktów -kswg -koz -ks (dalej to co wyżej) 2. Hurtownia Przychody ze sprzedaży towarów -wstwcz -koszty handlowe - koz (dalej to samo) W razie pytań, pisz ;) [ Dodano: Pon 15 Sty, 2018 22:04 ] Zatem księgując wynagrodzenia 404/231 w wariancie porównawczym przeksięgowujesz układ rodzajowy na wynik finansowy i wtedy zmniejsza to podstawę opodatkowania, ale nigdy 501 jej nie koryguje w żaden sposób. Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Pon 15 Sty, 2018 22:09 Czyli podsumowując konto Koszty działalności jest kontem bilansowym. Jeżeli mamy hurtownie to zaliczamy koszty układu rodzajowego do KUP a jeżeli produkcyjna to Koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży? Kosztów działalności nie dodajemy do KUP a reszte kont zespołu 5 już tak? A może chodzi o to że konta zespołu 4 zaliczamy do KUP jak jest wariant porównawczy a konta zespołu 5 jak jest kalkulacyjny ? Wiesz może jak w rewizorze zrobić Rachunek zysków i strat jeżeli mamy zmianę stanu produktów? Gość Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 07:36 sebajarosz1998 napisał/a: Czyli podsumowując konto Koszty działalności jest kontem bilansowym. Jeżeli mamy hurtownie to zaliczamy koszty układu rodzajowego do KUP a jeżeli produkcyjna to Koszty ogólnego zarządu, koszty sprzedaży? Kosztów działalności nie dodajemy do KUP a reszte kont zespołu 5 już tak? A może chodzi o to że konta zespołu 4 zaliczamy do KUP jak jest wariant porównawczy a konta zespołu 5 jak jest kalkulacyjny ? Wiesz może jak w rewizorze zrobić Rachunek zysków i strat jeżeli mamy zmianę stanu produktów? "A może chodzi o to że konta zespołu 4 zaliczamy do KUP jak jest wariant porównawczy a konta zespołu 5 jak jest kalkulacyjny ?" Dokładnie tak. To, co napisałeś wyżej nie jest prawdą. Przeanalizuj dokładnie schemat, który Ci rozpisałam. Jak wariant porównawczy, to TYLKO konta zespołu 4, a jak kalkulacyjny, to TYLKO konta zespołu 5 bez 501, które jest wyjątkiem - kontem bilansowym, a zatem nie zalicza się go do wyniku finansowego (RZiS). Jeśli masz zmianę stanu produktów, to w rewizorze, definiując RZiS w wariancie porównawczym w przedsiębiorstwie produkcyjnym, pojawi Ci sie pod przychodami ze sprzedaży "zmiana stanu produktów i tam definiujesz saldo konta "Rozliczenie kosztów". Wcześniej na to konto musisz przeksięgować obroty konta koszt własny sprzedanych wyrobow gotowych (na którym zostały ujęte koszty ogólnego zarządu i koszty sprzedaży). W wyniku tego przeksięgowania na koncie rozliczenie kosztów powstanie różnica - Wn zmniejszenie stanu produktów, ma - zwiększenie stanu produktów. Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 09:47 Ok to teraz już rozumiem a miałem jeszcze taki przypadek ze była jednostka usługowa z wariantem 5 i zauważyłem ze brało się koszty 501 (koszty działalności podstawowej usług)przy zaliczaniu do KUP,dlaczego? Jeżeli chodzi o to przeksięgowanie kosztów sprzedaży i ogólnego trzeba je zrobić poprzez PK na koszt sprzedanych tak? Gość Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 10:59 sebajarosz1998 napisał/a: Ok to teraz już rozumiem a miałem jeszcze taki przypadek ze była jednostka usługowa z wariantem 5 i zauważyłem ze brało się koszty 501 (koszty działalności podstawowej usług)przy zaliczaniu do KUP,dlaczego? Jeżeli chodzi o to przeksięgowanie kosztów sprzedaży i ogólnego trzeba je zrobić poprzez PK na koszt sprzedanych tak? W przedsiębiorstwie usługowym kdp zazwyczaj przeksiegowuje sie na koszt sprzedanych usług, a obroty tego konta zmniejszają podstawę opodatkowania. Jesli takiego przeksięgowania nie ma w usługach, a wszystkie usługi zostały zakończone, to wtedy głównym kontem kosztów jest wlasni kdp. Ale to bardzo rzadki przypadek w zadaniach. Tak, ks i koz przeksiegowujemy za pomocą PK, ale to zawsze jest podane w tesci zadania. Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 11:26 Czyli jak się pojawią koszty działalności podstawowej i jakaś jednostka usługowa to KDP się zalicza do KUP. Wielkie dzęki za pomoc teraz już wszystko rozumiem :) Gość Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 13:25 Polecam się ;) Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 13:50 Oczywiście rozumiem że jeżeli jednostka usługowa ma wariant porównawczy to już normalnie zaliczamy zespół 4 do KUP a przy kalkulacyjnm koszty działalności i resztę 5 też? Czy może tutaj też istnieją jakieś wyjątki? Gość Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 16:20 Tak, jak usługi i porównawczy, to tylko 4, a jak kalkulacyjny, to wtedy 5. Nie możesz jednak utożsamiać konta "Koszty działalności usługowej", którego obroty zazwyczaj przeksięgowuje się na konto "Koszt sprzedanych usług" (jest ono odpowiednikiem KSWG w przedsiębiorstwie produkcyjnym) z kontem występującym w produkcji "Koszty działalności podstawowej", na którym gromadzi się techniczny koszt wytworzenia wyrobów gotowych, a tym samym konto to nie jest wynikowe i nie stanowi dla nas tylko mówi o wartości produkcji (zakończonej lub w toku). Btw, kiedy masz egzamin? Wiek: 52 Dołączył: 01 Sty 1970Posty: Wysłany: Wto 16 Sty, 2018 17:20 W Piątek tylko nie wiedziałem kiedy się te konta bierze bo nikt nam tego nie tłumaczył. Więc musi być podane konto koszty działalności podstawowej usług lub koszty działalności usługowej żeby zaliczyć do KUP a jak mamy koszty działalności podstawowej to do KUP nie zaliczamy w żadnym z wariantów także w firmie usługowej. Ciekawa Imię: Ciekawa Typ szkoły: fajny Profil szkoły: ciekawy Dołączył: dawnoPosty: 99Skąd: daleko Wyświetl posty z ostatnich: Nie możesz pisać nowych tematówNie możesz odpowiadać w tematachNie możesz zmieniać swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz głosować w ankietachNie możesz załączać plików na tym forumNie możesz ściągać załączników na tym forum Dodaj temat do UlubionychWersja do druku Wynik finansowy netto to kluczowy wskaźnik oceny działalności przedsiębiorstwa. Obejmuje on wynik działalności operacyjnej (w tym z tytułu pozostałych przychodów i kosztów operacyjnych), wynik operacji finansowych oraz obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego z tytułu podatku dochodowego i innych płatności, zmniejszających zysk/zwiększających stratę (art. 42 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Może on być: - dodatni – mówimy wówczas o zysku netto; saldo kredytowe konta „Wynik finansowy", lub - ujemny – będziemy wówczas mieli do czynienia ze stratą netto; saldo debetowe konta „Wynik finansowy". Czytaj także: Jak ująć w księgach podział zysku Segmenty raportu Wynik działalności operacyjnej stanowi różnicę między przychodami netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów (z uwzględnieniem dotacji, opustów, rabatów i innych zwiększeń lub zmniejszeń), bez VAT, oraz pozostałymi przychodami operacyjnymi, a wartością sprzedanych produktów (towarów i materiałów), wycenionych w kosztach wytworzenia lub cenach nabycia (zakupu), powiększoną o całość poniesionych od początku roku obrotowego kosztów ogólnych zarządu, sprzedaży produktów (towarów i materiałów) oraz pozostałych kosztów operacyjnych. Wynik operacji finansowych to różnica między przychodami finansowymi (w szczególności z tytułu dywidend/udziałów w zyskach, odsetek, zysków ze zbycia oraz aktualizacji wartości inwestycji innych, niż inwestycje w nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne, nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi), a kosztami finansowymi (w szczególności z tytułu odsetek, strat ze zbycia oraz aktualizacji wartości inwestycji innych, niż inwestycje w nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne, nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi, z wyjątkiem odsetek, prowizji oraz dodatnich i ujemnych różnic kursowych, wpływających na cenę nabycia/koszt wytworzenia towarów/produktów w okresie ich przygotowania do sprzedaży/wytworzenia). Dwa warianty Według prawa bilansowego, sposób ustalania – na koniec roku obrotowego – wyniku finansowego netto podmiotu jest zależny od metody ewidencji kosztów (w układzie rodzajowym lub/i w układzie funkcjonalnym, którym to układom odpowiadają zespoły kont: 4 lub/i 5) oraz wariantu sporządzanego przez niego rachunku zysku i strat (wariant kalkulacyjny lub porównawczy). Oba te warianty różnią się jedynie częścią operacyjną, obejmującą działalność podstawową (statutową) jednostki: - w wariancie kalkulacyjnym, przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów pomniejszane są o koszty wytworzenia sprzedanych produktów, wartość sprzedanych towarów i materiałów oraz koszty sprzedaży i ogólnego zarządu; - w wariancie porównawczym natomiast przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, powiększone o koszt wytworzenia produktów na własne potrzeby oraz skorygowane – „in plus" lub „in minus" – o zmianę stanu wyrobów, uwzględniającą zmianę stanu na koniec roku w relacji do stanu na początek roku: produktów, półproduktów, produkcji niezakończonej (w toku), odchyleń od cen ewidencyjnych produktów i rozliczeń międzyokresowych kosztów, pomniejszane są o koszty działalności operacyjnej, obejmujące: amortyzację, zużycie materiałów i energii, usługi obce, podatki i opłaty, wynagrodzenia, ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia, pozostałe koszty rodzajowe, a także o wartość sprzedanych towarów i materiałów. Pozostałe obszary działalności przedsiębiorstwa, obejmujące pozostałą działalność operacyjną, działalność finansową oraz podatek dochodowy i inne obowiązkowe płatności, zawierają identyczną treść (dane) w obu wariantach rachunku zysków i strat. Niezależnie jednak od wersji sporządzanego rachunku wyników, należy w nim wykazać odrębnie przychody, koszty, zyski i straty oraz obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego za bieżący i poprzedni rok obrotowy (art. 47 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Uwaga! Sposób prowadzenia ewidencji kosztów oraz sporządzania rachunku zysku i strat powinien zostać opisany przez firmę w przyjętych przez nią zasadach (polityce) rachunkowości (art. 4 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Na co pozwala układ kosztów W przypadku ujmowania przez przedsiębiorcę kosztów wyłącznie w układzie rodzajowym (konta zespołu 4), rachunek wyników powinien być sporządzony w wersji porównawczej. W razie ujmowania kosztów jedynie w układzie funkcjonalnym (konta zespołu 5), rachunek wyników powinien być sporządzany w wariancie kalkulacyjnym. Jeżeli natomiast podmiot ewidencjonuje koszty zarówno w układzie rodzajowym, jak i funkcjonalnym (konta zespołów 4 i 5), wtedy przysługuje mu prawo wyboru sposobu sporządzania rachunku zysku i strat. W praktyce, na zastosowanie ewidencji kosztów wyłącznie w układzie rodzajowym mogą sobie pozwolić jedynie małe przedsiębiorstwa, o nieskomplikowanej, prostej strukturze organizacyjnej, niewymagającej kontroli kosztów według miejsc ich powstawania, prowadzące jednorodną działalność produkcyjną, usługową lub handlową na niewielką skalę (wytwarzające/handlujące/świadczące jeden rodzaj produktów/towarów/usług). Ewidencję kosztów wyłącznie w układzie funkcjonalnym mogą prowadzić zarówno podmioty o zdywersyfikowanej działalności gospodarczej (prowadzące jednocześnie np. działalność wytwórczą i handlową, czy produkcyjną i usługową), jak i jednostki prowadzące jeden typ działalności, ale wymagający – z uwagi na złożoną strukturę organizacyjną – kontroli kosztów według miejsc ich powstawania lub też działalność tę cechuje różnorodność wytwarzanych produktów/świadczonych usług. Będą to więc firmy charakteryzujące się np. różnymi fazami i technikami produkcji, szerokim asortymentem oferowanych wyrobów/usług bądź koniecznością grupowania kosztów według projektów, zleceń lub badań w ramach działalności projektowej, działalności budowlano-montażowej, prac badawczo-rozwojowych. Z kolei, równoległe zastosowanie ewidencji kosztów w dwóch układach (rodzajowym i funkcjonalnym) zalecane jest w dużych firmach, w przypadku których zarówno rozmiar, jak i charakter prowadzonej działalności wymaga przyjęcia takiego rozwiązania. Operacje gospodarcze związane z określaniem wyniku finansowego netto jednostki, w zależności od wykorzystywanej przez nią metody ewidencji kosztów oraz sporządzanego wariantu rachunku wyników, wymagają ujęcia w księgach rachunkowych prezentujemy w tabelach. W księgach następnego roku Rozliczenie wyniku finansowego netto za dany (ubiegły) rok obrotowy księguje się w dacie zatwierdzenia sprawozdania finansowego za ten rok przez organ zatwierdzający, zapisem: - Wn/Ma „Wynik finansowy" - Ma/Wn „Rozliczenie wyniku finansowego". Natomiast w dacie podjęcia uchwały o sposobie podziału zysku wynikającego z zatwierdzonego sprawozdania finansowego, w księgach ujmuje się tę operację: - Wn „Rozliczenie wyniku finansowego" - Ma „Rozrachunki z pracownikami" (nagrody dla pracowników) lub/i „Pozostałe rozrachunki" (dywidendy dla wspólników/akcjonariuszy) lub/i „Kapitał podstawowy" (kapitał właścicieli) lub/i „Pozostałe kapitały własne" (kapitał zapasowy, kapitał rezerwowy) lub/i „Rozliczenie wyniku finansowego" (strata za poprzedni rok obrotowy) lub/i „Fundusze specjalne" (ZFŚS) Jeśli uchwała dotyczy pokrycia straty, to zapisy w księgach są następujące: - Wn „Pozostałe rozrachunki" (gotówka wspólników) lub/i „Kapitał podstawowy" (kapitał zakładowy) lub/i „Pozostałe kapitały własne" (kapitał zapasowy, kapitał rezerwowy) lub/i „Rozliczenie wyniku finansowego" (niepodzielony zysk z lat poprzednich lub zyski lat następnych) - Ma „Rozliczenie wyniku finansowego" ?

koszty handlowe w wariancie kalkulacyjnym