Kryteria. Przy wyborze filmów zastosowano następujące kryteria: Czas trwania: Przynajmniej 60 minut; Film amerykański: W języku angielskim, wyprodukowany w USA.Jednak niektóre filmy, jak Lawrence z Arabii zakwalifikowano jako amerykańskie, mimo że udział Stanów Zjednoczonych w produkcji był minimalny. Kultowe filmy z lat 1960-1969 na świecie. Najlepsze filmy w historii kina takich reżyserów jak Kubrick, Fellini, Polański, Leone, Tarkowski. (zestawienie ni To topowe filmy gatunkowe B-movie, co oznacza, że każdy z nich jest filmem z przynajmniej jednym elementem gatunku B-movie. Czy to motywy z gatunku filmów B, czy tylko niektóre z najpopularniejszych archetypów. Filmy klasy B są ulubionymi filmami do obejrzenia, na przykład C.H.U.D. i Zła śmierć. Nejen Filmy z 70. let, ale i dalších 2 000 filmů a seriálů z celého světa. Vyzkoušej na 7 dní zdarma. Začít. Reklama. Filtrovat. 1974. Hrají: Candice Rialson, Pat Anderson, Rhonda Leigh Hopkins, Will Carney, Grainger Hines, Christopher Barrett, Dick Miller, Vince Barnett, Michael Greer, John Kerry, Beach Dickerson. Zobaczcie, 10 kultowych filmów grozy z lat 60. Nie ma tutaj miejsca na tandetne dreszczowce klasy B. Wybraliśmy te produkcje, które korzystając ze wcześniejs Kino lat 70. Te filmy wspominamy od lat O filmach z tych lat może się rozpisywać i mówić godzinami, to właśnie w tych latach powstawały produkcje, która znamy do teraz. . Kino polskie jest niezwykle bogate i na przestrzeni lat wydało wiele arcydzieł. Każdy jego okres miał indywidualny charakter i można mówić o dominujących nurtach, jednak zawsze w obrębie rodzimej kinematografii funkcjonowało wiele różnych spojrzeń i stylistyk. Poniżej przedstawiam wybór 20 najciekawszych polskich filmów nakręconych w latach 70. – epoce, gdy opadł już kurz po upadku Polskiej Szkoły Filmowej, a cenzura działała coraz mocniej. Był to zarazem czas, który przyniósł inny, niezwykle ważny nurt filmowy – Kino Moralnego Niepokoju. Wybór był niezwykle trudny, chciałem jednak, by prezentowane zestawienie było możliwie przekrojowe i ukazywało różnorodność artystyczną polskiego kina tamtych lat. Nałożyłem na siebie pewne ograniczenia co do wyboru, dlatego też na pewno listę można by uzupełnić o kolejne tytuły. Moim celem nie było jednak obiektywne ocenienie dorobku polskich twórców w latach 70., ale raczej szerokie spojrzenie na ówczesną twórczość filmową najwyższej Chłopi, 1973 – Jan RybkowskiPodobne wpisyEkranizacja monumentalnej, złożonej literacko powieści Władysława Reymonta była zadaniem bardzo trudnym, przede wszystkim ze względu na nieprzekładalność wielu walorów książki na język kina. Zdając sobie z tego sprawę, Jan Rybkowski postawił przede wszystkim na naturalizm i skrupulatny portret wiejskiego życia wsi Lipce. Efektem tego wysiłku jest dokładna adaptacja opisanej przez Reymonta historii, zachowująca większą część klimatu i podtekstów pierwowzoru. Rybkowski z odpowiednim pietyzmem podszedł do realiów realizacyjnych, dzięki czemu aktorzy tacy jak Ignacy Gogolewski, Władysław Hańcza czy Emilia Krakowska wtapiają się idealnie w brudną, wiejską rzeczywistość, a całość spełnia swoje główne zadanie, wyznaczone przez Reymonta – ukazanie trudu egzystencji tytułowych chłopów i pozbawione romantyzmu spojrzenie na realia ich życia. Chłopi to powolne, przemyślane kino śledzące rytm wiejskiego życia i bez publicystyki czy moralizatorstwa ukazujące ludzkie zmagania. Gwoli ścisłości, film ten znalazł się na mojej liście nieco „na kredyt” – choć ma wszystkie wymienione walory, tak naprawdę wrażenie robi docelowa jego forma, czyli trzynastoodcinkowy serial telewizyjny, o łącznym czasie ponad 10 godzin, w pełni ukazujący rozmach produkcji i pozwalający wybrzmieć wszystkim zawartym w niej Nie ma róży bez ognia, 1974 – Stanisław BarejaW czasach, gdy powstawały, filmy Stanisława Barei były wyśmiewane i deprecjonowane jako pusta rozrywka, pozbawiona ambicji i jakości. Dziś jednak jego filmy wymienia się jednym tchem jako klasykę polskiego kina, w którym reżyser ten zapisał się jako błyskotliwy satyryk-obserwator, piętnujący absurdy epoki. Pomimo oczywistego waloru krytycznego wobec ówczesnego ustroju społeczno-politycznego filmy Barei bywają również po prostu znakomitymi komediami. Tak jest w przypadku Nie ma róży bez ognia, brawurowej, absurdalnej komedii pomyłek ze znakomitym Jackiem Fedorowiczem w roli głównej i jeszcze lepszym Jerzym Dobrowolskim w roli Jerzego Dąbczaka – personifikacji PRL-owskiego cwaniactwa i krętactwa. Nie ma róży bez ognia, opowiadające historię niefortunnych prób przeprowadzki młodego małżeństwa do wielkopłytowego bloku, sabotowanych przez byłego męża kobiety, jest zarówno bystrą satyrą, jak i świetnie napisaną komedią, łączącą skeczowe scenki w klarowną i przekonującą całość. Obok Misia jest to także moim zdaniem najlepszy film Barei, w którym najbardziej widać talent i warsztat reżysera oraz jego rękę do aktorów. Zmarł Bob Rafelson - amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy, który był jednym z współtwórców ruchu Nowego Hollywood w latach 70. XX wieku. Miał 89 lat. 23 lipca 2022 roku odszedł Bob Rafelson. Był amerykańskim reżyserem, scenarzystą i producentem filmowym. Zmarł w wieku 89 lat. Co było przyczyną jego śmierci?Bob Rafelson nie żyjeJak podaje Deadline, powołując się na potwierdzenie ze strony żony zmarłego - Gabrielle Rafelson, filmowiec odszedł z powodu raka płuc. Robert Rafelson urodził się 21 lutego 1933 roku w Nowym Jorku. Był kuzynem scenarzysty Samsona Raphaelsona, który odpowiadał między innymi za film "Śpiewak jazzbandu". Ukończył Trinity-Pawling School. Jako nastolatek postanowił opuścić dom i wieść awanturnicze życie jako majtek na pokładzie statku, ujeżdżacz rodeo i muzyk jazzowy. Po ukończeniu filozofii na Dartmouth College, został wcielony do armii. Podczas służby stacjonował w Japonii, gdzie pracował jako DJ, tłumacz filmów i doradca w firmie Shochiku Film Company, pomagając wybierać japońskie produkcje, które sprzedałby się na rynku w USA. Wówczas zakochał się w poważną pracą Rafelsona była posada pomocnika scenarzysty przy teatrze telewizji "Play of the Week". Jako scenarzysta zadebiutował w roku 1960 w jednym z odcinków serialu "The Witness". Szybko postanowił przenieść się do Los Angeles, by rozpocząć pracę przy filmach. W 1965 roku wraz z Bertem Schneiderem założył firmę produkcyjną Raybert Productions, która z czasem stała się BBS Productions i zaczęła ściśle współpracować z Columbia Pictures. Pierwszą wspólną produkcją Rafelsona i Schneidera był serial "The Monkees", opowiadający o grupie rockandrollowej inspirowany muzycznymi przygodami filmowca. Pełnił przy niej rolę nie tylko producenta, ale również scenarzysty i reżysera. Po zakończeniu pracy nad serialem, Rafelson powołał do życia swój pierwszy film - komedię "Głowa" z członkami Monkees w rolach głównych. Współscenarzystą był Jack Nicholson - prywatnie przyjaciel filmowca. Wśród kolejnych filmów wyreżyserowanych przez Rafelsona znalazł się takie produkcje, jak "Pięć łatwych utworów", "Król Marvin Gardens", "Niedosyt", "Listonosz zawsze dzwoni dwa razy", "Czarna wdowa", "Księżycowe góry", "Kłopoty z facetami", "Krew i wino", "Opowieści erotyczne", "Zbrodnia doskonała" i "Zakładnik". Jako producent, oprócz swoich filmów, odpowiadał za takie tytuły, jak "Swobodny jeździec", "Ostatni seans filmowy", "Mama i dziwka" i "Serca i umysły". Pojawiał się też gościnnie jako aktor w epizodycznych film "Pięć łatwych utworów" Rafelson był dwukrotnie nominowany do Oscara i Złotych Globów. Zdobył nagrodę Emmy za serial "The Monkees". W 1955 roku ożenił się ze scenografką Toby Carr. Para doczekała się dwójki dzieci - Petera i Julie Rafelsonów. Córka zmarła w wypadku jako dziewczynka. Syn zachorował na raka, ale pokonał chorobę i został tekściarzem znanym, chociażby z piosenki "Open Your Heart" Madonny. W 1999 roku filmowiec ożenił się z Gabrielle Taurek, z którą miał dwóch synów - i Harpera Rafelsonów.

filmy z lat 70